Ooit organiseerde ik een fotografencongres. Een spreker vroeg of de aanwezige fotografen van het mooiste moment uit hun leven foto’s hadden. Er staken maar 2 van de 500 aanwezigen hun hand op. Als mooiste moment kozen ze unaniem voor de geboorte van hun kinderen. Echter de vakidioten die je herkende aan die altijd aanwezige camera op hun nek, gebruikten deze niet tijdens de bevalling van hun kinderen.
De eerste foto’s
Na mijn eerste bevalling was de aanwezig gynaecoloog zo lief om ons toestel te pakken en foto’s te maken waar ik tot op de dag van vandaag blij mee ben. Mijn zoon voor het eerst op mijn buik. Mijn man en ik die hem voor het eerst bekijken. Het doorknippen van de navelstreng. Onze verwondering, geluk, liefde; het spat van het scherm.
Geboorteplan
Toen ik voor mijn 2e bevalling een geboorteplan moest schrijven, wist ik niet wat te noteren. Enige wat ik graag zou willen is een gezond kindje en er zelf zo ongeschonden mogelijk uit komen. Maar ja, dat hoefde niet in het plan, want dat was gelukkig ook hun plan. Dus ik noteerde “als er iemand is die medisch niet noodzakelijk met mij of andere patiënten bezig hoeft te zijn na mijn bevalling, onze camera wil pakken en wat foto’s wil maken, zouden we dat heel fijn vinden”.
De grote dag…
Terwijl het infuus ’s ochtends werd aangesloten (ik werd ingeleid) werd ik voorgesteld aan co-assistent X. Het was haar eerste dag. Ze wilde graag mijn hele bevalling volgen en in ruil daarvoor foto’s maken. Topdeal! Eentje meer of minder aan mijn bed interesseert mij niet, alhoewel ik wel aangaf dat ik hoopte dat ze morgen ook nog op de afdeling wilde komen. Manlief legde haar uit hoe de camera werkte (on en off) en dat we graag foto’s wilden van na de bevalling en dan alleen de bovenkant van mijn lichaam.
Het grote moment…
We leven 3 dagen na de bevalling. Verrot, verliefd en verbijsterd door het wonder wat we weer hebben mogen krijgen. Waarop ik manlief vraag om - jawel het mirakel geschiedde dat we een kwartier de tijd voor onszelf hadden - gezellig de foto’s van de bevalling te bekijken. Hij start de laptop op en we kruipen er samen achter.
Oooooooh nee, ooooooh help, ooooooh wat erg
Onze lieve co-assistent heeft de video en foto-knop met elkaar verwisselt. En oooooh nee, ze heeft al tijdens de bevalling gefilmd en gefotografeerd. Stel jezelf voor op je allerlelijkst in de pershouding; nou, die foto heb ik. Stel jezelf voor hoe het er aan de onderkant uitziet op het moment van persen; nou, die foto heb ik.
En dan de filmpjes. De verloskundige vraagt me op een gegeven moment waarom ik tijdens het persen niet 100% geef, waarop ik haar in pure wanhoop toe roep “het doet zo’n pijhijn”. Maar ook het filmpje van de daadwerkelijke bevalling. Het moment dat dochterlief eruit komt, die laatste perswee. Ik heb de beelden. Van de onderkant.
En toch…
Na van de schrik bekomen te zijn, vind ik het eigenlijk heel bijzonder. Want wij hebben beelden van de meest intense momenten uit ons leven. Waarvan ik sommige helemaal kwijt was. Die zowel heftig als gaaf zijn. Dus lieve co-assistent X: we zijn eigenlijk heel blij met je. Want wij kunnen volmondig ja zeggen op de vraag of we beelden hebben van het mooiste moment uit ons leven.
Brenda Leusink
Mama van Kyan (2) en Emi (0). Regisseur bij mamaNL.
