In mijn eerste blog heb ik me aan jullie voorgesteld, zo vertelde ik dat ik moeder ben van drie kinderen. Senn van drie en een half, Foss van bijna drie maanden en ons dochtertje Skye*. Skye is vorig jaar op 12 januari 2017 geboren met een zwangerschapsduur van 24 weken. Ik wil jullie meenemen naar deze periode en de verwerking erna.
Even terug in de tijd
Stefan en ik zijn getrouwd op 16 september 2016, kort daarna kwamen wij erachter dat we weer zwanger waren. Senn zou grote broer worden. We waren ontzettend gelukkig en konden niet wachten om een pretecho te laten maken en te kijken of we in verwachting waren van een jongen of een meisje. Met 15 weken hebben we dan ook die echo laten maken, binnen no time kwam de echoscopiste erachter dat we in verwachting waren van een meisje! Wauw! Een meisje, ik zag het al helemaal voor me jurkjes, rokjes, haarbandjes noem maar op! Iedereen om ons heen was net zo enthousiast als wij en we begonnen dan ook allemaal met het inslaan van meisjeskleding, ik ging letterlijk helemaal los met shoppen! Iets wat ik bij de zwangerschap van Foss bijna niet heb gedaan, uit pure angst denk ik. 5 weken na die pretecho hadden we de 20 weken echo, deze vond plaats in een speciaal echocentrum waar dus vele medische echo's plaats vinden. Eigenlijk verliep de echo erg soepel, alles zag er goed uit. Als laatste kwamen ze aan bij het hartje van onze dochter. Ze konden het niet helemaal goed in beeld brengen, vroegen mij te springen, naar het toilet te gaan etc. Maar na al die pogingen lukte ze het nog niet om het goed in beeld te brengen, uiteindelijk hebben er vier mensen meegekeken met de conclusie: er is vast niks aan de hand maar we willen dat er toch iemand meekijkt vanuit het ziekenhuis. De dag erna konden we hier terecht, ik kan je vertellen dat 24 uur dan erg lang kan duren. Ik had een vreemd onderbuik gevoel dat er toch iets niet goed zou zitten ook al zeiden de dames van dat echo centrum dat het vast niks was. Ik voelde dat er wel wat aan de hand was en was dan ook ontzettend gespannen voor de echo die dag erna.
De volgende dag moesten we al vroeg in het ziekenhuis zijn, ik mocht plaatsnemen op het bed en de gynaecoloog maakte de echo. Na nog geen minuut was het al duidelijk dat het hartje niet in orde was, wat dit precies zou betekenen kon ze ons nog niet vertellen. Wel vertelde ze dat er een grote kans bestaat dat het operabel zou zijn, Steef en ik waren geschrokken maar ook opgelucht. Ons meisje zou een moeilijke start krijgen met minimaal een open hart operatie maar daarna zou ze wel gewoon kunnen leven zoals wij. Topsporter nee dat zou er niet in zitten, maar als dat het ergste was kwam het allemaal wel goed. We zouden wel nog wat extra onderzoeken en echo's krijgen om het hart nog beter te kunnen bekijken en ook de rest van haar lijfje. Onze hoop werd met elk onderzoek kleiner en kleiner, de hartafwijking was een stuk complexer als ze in eerste instantie dachten. Ook werden er nog meer afwijkingen geconstateerd waardoor de kans op een leven zonder pijn niet mogelijk zou zijn. Zo stelde de arts ons de vraag, wilden wij de zwangerschap voortzetten of afbreken. Ik werd in eerste instantie een beetje boos en zei ook dat ik de zwangerschap wilde doorzetten. Uiteindelijk na een aantal gesprekken met de arts werd het duidelijk dat haar leven zeer complex zou zijn, ze elke dag pijn zou hebben en waarschijnlijk nooit bij ons thuis zou kunnen wonen. Die dagelijkse pijn gun je niemand, zeker je eigen kind niet! Daarom hebben wij besloten om de zwangerschap af te breken, een keuze gemaakt uit liefde, liefde voor onze dochter. De zwangerschap zou beëindigd worden op 12 januari 2017, na een zwangerschapsduur van 23+6 weken zwangerschap. Het is de moeilijkste keuze die ik ooit heb moeten maken, zeker omdat je het hele proces zo bewust meemaakt, onze dochter was meer dan welkom!
12 januari 2017
De nacht van 11 op 12 januari heb ik geen oog dicht gedaan, ik heb constant mijn handen op mijn buik gehad. Onze laatste uren samen met elkaar wilde ik meemaken, voelen en in mijn hart sluiten. Ik heb haar voelen schoppen, dit moment is zo dierbaar voor mij, het moment dat wij samen één waren. Op 12 januari werden we om half negen verwacht in het ziekenhuis op de afdeling verloskunde. De afdeling waar ik met Senn zo gelukkig was, waar heel veel moeders gelukkig zijn. Maar waar dus ook een speciale kamer is voor moeder zoals ik, voor moeders die hun kindje gaan verliezen. Voordat er een arts kwam heb ik samen met Steef en een verpleegkundige een mandje en een omslagdoekje uitgekozen waar Skye in opgebaard zou komen te liggen. Nadat wij het mandje uitgekozen hadden kwam de arts om de inleiding te starten. Je moet dit zien als normaal inleiden alleen krijg je een veel hogere dosering van medicatie. De bevalling mag namelijk een stuk sneller verlopen. Al snel krijg ik een weeën storm en mag ik direct een ruggenprik. Ze willen je in deze situaties zoveel mogelijk ontlasten met betrekking tot lichamelijke pijn. Maar van de ruggenprik kreeg ik hoge koorts en dat moest goed in de gaten gehouden worden. In de avond voelde ik wat meer gerommel en wist ik dat de bevalling vorderde. Ik werd hier erg emotioneel van, ik wist namelijk dat dit mijn laatste moment met haar samen was. Het laatste moment dat wij samen één waren. Op 12 januari 2017 is om 20.55 uur onze dochter Skye Zwitser geboren, met een gewicht van 480 gram en 28 cm. Wat ben je mooi, dat was het eerste wat ik dacht. Je gezichtje is net je broer, hetzelfde neusje en mondje! Maar al gauw kwam ook het verdriet, zo’n mooi meisje die je nooit zal zien opgroeien. Wetend dat dit een ontmoeting en afscheid ineen is.
Steef en ik hebben veel met haar geknuffeld, haar vastgehouden en kusjes gegeven. Het was een mooi en intiem moment met ons drietjes, lief meisje wat was jij toch gewenst! Er is die avond direct een fotograaf gekomen om mooie foto’s van haar en ons te maken, ik ben zo ontzettend blij met deze foto’s. Ook hebben de verpleegsters uit het ziekenhuis hand- en voetafdrukjes gemaakt. Dit is iets wat ik zó ontzettend koester, al deze tastbare herinneringen van ons meisje. Die avond hebben wij haar nog tot het begin van de nacht op onze kamer gehad, toen kwam de zuster en nam haar mee. Wat vond ik dat moeilijk, want dit gaat zo tegen je moedergevoel in. In plaats van haar lekker warm toe te dekken, legden we haar op koelelementen en brachten ze haar naar de koelcel omdat dit beter voor haar was. Wij probeerde nog wat te slapen, ik was zo ontzettend moe maar slapen lukte me niet heel goed. De volgende ochtend vroeg mocht Skye weer gauw bij ons. Ik was bang dat ze erg achteruit was gegaan maar dit was gelukkig helemaal niet waar. We hebben nog veel geknuffeld, totdat de uitvaartverzorging kwam, toen moest ze mee. Daar was hét moment van afscheid nemen. Voor de allerlaatste keer dekte ik haar zachtjes toe, voor de allerlaatste keer gaf ik haar een kus. Toen brak ik, want ik wist dat ik dit nooit meer kon doen. Mijn meisje werd weggehaald. Ik heb nog nooit zo hard gehuild als toen, ik voelde me zo leeg, zo ontzettend leeg.
Wat nu?
Een tijdje na de bevalling hebben we te horen gekregen dat we pure pech hebben gehad, dit was fijn om te horen maar hier krijg je je meisje niet mee terug. Na 7 maanden raakte ik weer zwanger, dit was een ontzettend spannende periode maar afgelopen juni zijn wij de trotse ouders geworden van Foss Fender. Hij maakt ons zo gelukkig en trots, want wat is het toch een lekker ventje! Ik had het idee dat ons gezin compleet zou zijn na de komst van Foss, maar toch voel ik nog een stukje leegte, een stukje gemis en ik denk dat dat nooit meer verdwijnt. Ons meisje zal altijd in onze gedachten zijn en ik vertel mijn kids ook over hun zusje die het mooiste sterretje aan de hemel is!
Ik hoop dat jullie het fijn vonden om dit stukje over mij en mijn gezin te lezen en jullie ons zo nog een beetje beter hebben leren kennen.
Liefs Eline
Lees ook Eline haar andere blog:
