De laatste week van het jaar 2019 is ingegaan, het einde van een bijzonder jaar voor ons als pleeggezin. De laatste werkzaamheden hebben we afgesloten, de kinderen hoeven nergens meer naartoe en mijn hersenen zouden nu eindelijk tot rust moeten kunnen komen. Tijd voor elkaar, tijd voor het gezin en tijd voor ontspanning. En toch lijkt het niet zo te werken, nu het bijna tijd is om het jaar af te sluiten, sterker nog om het decennium af te sluiten, maken mijn hersenen overuren. Ik kijk terug op het afgelopen jaar, de afgelopen jaren en kijk vooruit naar de toekomst. Een toekomst die onzeker is, vol plannen, dromen en verwachtingen…
Het decennium gingen we vol in de vruchtbaarheidsellende, onderzoeken in het ziekenhuis, iedereen die te pas en te onpas zijn of haar voortplantingstips op ons dropte en vragen van random mensen op straat konden me soms dagenlang van streek maken. Zwanger worden wilde voor ons niet lukken en dat terwijl dat mijn enige échte toekomstdroom was, mama worden… Als ik terugdenk aan de tranen, het immense verdriet, de eenzaamheid en de tol die het eist van je huwelijk, voelt mijn hart zwaar. Wat zou ik er graag willen zijn voor de vrouwen die op dit moment door het dal van vruchtbaarheidsstress gaan, maar op de één of andere manier lijkt het minder passend omdat ik een druk gezin heb. Wat weet ík nou van onvruchtbaar zijn?
Zwanger worden is niet gelukt, ik zal nooit voelen hoe het is om je kindje in je buik te voelen bewegen. De luchtbelletjes, de vlinderfladdertjes, de ochtendmisselijkheid die eigenlijk de hele dag schijnt te duren, het toeleven naar een bevalling, bevallen, je éigen vlees en bloed in je armen mogen wiegen, borstvoeding en kraambezoek, het zal niet in mijn leven voorkomen. Het is verdrietig en kan soms nog steken en als ik zo terugdenk aan de afgelopen tien jaren, gedichtjes lees die me toen in het hart raakten, voel ik tóch een eenzame traan over mijn wang. Het verdriet blijft, een lege buik is hard, keihard…
Maar hoewel ik destijds dacht dat onvruchtbaarheid voor mij het einde van mijn leven zou betekenen, weet ik nu dat dat alles behalve waarheid was. We gingen door en dingen kwamen op ons pad en in 2014 werden we pleegouders van een 6 jarig jongetje met grote, op dat moment nog verdrietige ogen. Ons leven stond op zijn kop, we waren papa en mama en we hadden geen idee hoe dat eigenlijk precies moest! Alles werd anders en ookal wisten we niet hoe lang we voor hem zouden mogen zorgen, we deden het met ons hart en ziel, we gaven hem álles wat we konden geven. Onze harten overstroomden van liefde voor dit kleine mannetje, maar ook voor elkaar als papa en mama!
Terwijl ik diep in gedachten ben roept de realiteit van vandaag, boven huilt onze baby het is tijd voor het hier en nu. Op automatische piloot loop ik naar boven, klets en maak grapjes, geef een schone luier en lees op de voedingsstoel een boekje voor. Tijdens de fles gaan m’n gedachten weer op de reflectiestand en denk ik terug aan het moment dat ik met een lege Maxi-Cosi het ziekenhuis in liep in de lente van dit jaar. Het statige, oude ziekenhuis zorgde ervoor dat m’n man en ik tegen elkaar gingen fluisteren en de lege Maxi-Cosi zorgde voor veel vragende blikken die we in onze ruggen voelden prikken…
Het afgelopen jaar was voor ons heel heftig omdat we als pleegouders voor het eerst zorgden voor een pasgeboren baby’tje. Nog maar nét geboren en wij gingen hem ophalen uit het ziekenhuis, de rechter had besloten dat zijn mama en papa niet voor hem kunnen zorgen. Met een zwaar hart reden we naar het ziekenhuis vol spanning en toch ook enthousiasme, een pasgeboren baby in ons gezin! In het ziekenhuis gingen we eerst met allerlei artsen praten, met een maatschappelijk werker en de verpleegkundige die bij de bevalling was. Daarna hadden we een kort en verschrikkelijk emotioneel gesprek met de papa en mama van de baby die voor onbepaalde tijd bij ons ging wonen. Wat zeg je tegen een moeder die nét is bevallen en nu haar baby aan jou moet overhandigen? Hoe stel je een mama gerust als ze alles wat ze heeft in jouw armen moet leggen?
Onbeschrijfelijk was het eerste moment dat ik de liefste en mooiste baby van de wereld voor het eerst vast mocht houden. Mijn hart en ogen huilden liters tranen, tranen van het verleden van de jaren van onvruchtbaarheid, tranen voor zijn biologische moeder, tranen voor het leed dat hij al had moeten meemaken en tranen van geluk dat deze baby met óns mee naar huis zou gaan en in ons gezin voor een nog onbepaalde periode mocht wonen. Met een Maxi-Cosi gevuld met perfectie liepen wij die dag het ziekenhuis uit, mensen feliciteerden ons en deden mijn tranen af als kraamtranen. De felicitaties voelden als messteken in mijn hart, dit was niet een situatie voor felicitaties hoewel mijn droom leek uit te komen was ik verdrietiger dan ik me ooit had kunnen voorstellen…
Het jaar heeft ons zoveel moois gebracht als gezin, we zorgen op dit moment voor drie prachtige kinderen. We hebben als gezin geweldige dingen gedaan, een fantastische zomervakantie op de camping, een weekendje weg, picknicks, wandelingen, spelletjesavonden, filmavonden, tradities die we als gezin zelf hebben verzonnen, sinterklaas wist ons huis te vinden en we vierden prachtige verjaardagsfeestjes. Maar voor mij was het meest bijzondere dat ik dit jaar mocht zorgen voor een pasgeboren baby, kraamzorg, nachtvoedingen, luieruitslag, tandjes, spuitluiers, ochtendknuffelsessies en de liefde van de andere twee kinderen voor hun pleegbroertje, mijn hart was dit jaar zó enorm gevuld!
Totaal onverwacht ging er dit jaar ook een andere droom in vervulling. Al jarenlang hoorde ik vriendinnen over de Negenmaandenbeurs, dé beurs voor jonge moeders, vrouwen met een eerste kindje in hun buik in de kinderwagen of lekker thuis. Jaar na jaar droomde ik ervan dat ik tussen al die moeders zou lopen, een wondertje in mijn buik en een gezonde glans van verwachting en blijdschap om me heen. Maar toen bleek dat een eigen kindje er voor mij niet in zou zitten had ik min of meer besloten dat de Negenmaandenbeurs voor mij altijd een droom of misschien juist nachtmerrie zou blijven. En toen afgelopen februari liep ik daar ineens tussen al die andere moeders, tegen al mijn verwachtingen in was ik enorm de doelgroep met de kinderen die ik thuis had! Niet uit mijn buik geboren maar wel in mijn hart genesteld en in mijn leven en huis gesetteld, heb ik dezelfde producten nodig als biologische moeders, drinken mijn kinderen uit dezelfde flesjes en poepen in dezelfde luiers. De Negenmaandenbeurs voor pleegouders? Absoluut!
Dankbaar sluiten we als pleeggezin dit jaar af en staan we volgende week vol dromen, wensen en verwachtingen aan het begin van een nieuw jaar, een nieuw decennium. Wat de komende jaren ons gaan brengen zou ik écht nog niet weten, maar voor het komende jaar is mijn hoop dat ik door mag moederen. Mijn grootste wens is in het afgelopen decennium uitgekomen en dit jaar nog eens extra, ik bén mama! Samen met de drie andere mama’s die onlosmakelijk bij ons gezin horen, want ieder kindje in ons gezin heeft een eigen buikmama.
Liefs,
Pleegmama
Volg mijn Instagram voor meer persoonlijke ervaringen.
