Daar ben ik weer! Het is even iets stiller geweest met het bloggen maar niet zonder reden. Het was hier de afgelopen tijd wat chaotisch, maar voornamelijk een kleine ziekenboeg.
Geen tijd en focus voor het schrijven van blogs en alle andere dingen. Even de focus op ons gezin voor zover dat lukte. Maar niet getreurd, I’m back!
Weerstand
Dat mijn weerstand nóóit top is dat weet ik inmiddels. Tot frustrerend toe heb ik oprecht áltijd wel iets en daar word je letterlijk moe van. Ik kreeg weer een koortslip die vervolgens gelukkig niet doorzette. Nog geen paar dagen later kreeg ik nog een koortslip en zelfs een koortsneus. Stress en vermoeidheid uiten zich bij mij vaak op deze manier.
Het begon met Pom die koorts kreeg. Heel normaal, baby’s hebben nou eenmaal snel koorts. Althans die van mij wel. De koorts hield wel even aan. Ze begon moeite te krijgen met ademen en ademde heel snel of juist heel langzaam. We besloten om naar de dokter te gaan voor een check up.
Luchtweginfectie
Voor de zoveelste keer had ze weer een luchtweginfectie. Daar doen ze eigenlijk niets aan tenzij het erger wordt. De avond verliep steeds moeizamer voor haar waardoor ik het niet meer vertrouwde en besloot om naar de huisartsenpost te bellen. We mochten langskomen om haar nogmaals te laten checken. Met twee minuten stonden we weer buiten en konden we bij de apotheek in het ziekenhuis een antibioticakuur ophalen. Hij hoorde wel iets in haar luchtwegen, er zat wel iets. Ik voelde mij er niet helemaal oké bij. Maar als een arts zegt dat het wel oké komt met haar, dan vertrouw je daar ook op.
Huilen, huilen huilen en heel veel hoesten
De nachten waren een hel. Huilen, huilen huilen en heel veel hoesten. We besloten om haar bij ons in bed te leggen zodat we wat meer zicht hadden op haar. Ik slaap dan bijna niet en ben alleen maar aan het kijken hoe ze ademt. Ze voelde zich ontzettend ellendig en drinken deed ze al bijna helemaal niet, laat staan eten. Ik besluit om de volgende ochtend nogmaals de dokter te bellen. ‘Willen jullie haar alsjeblieft nogmaals nakijken?’ Vraag ik met een bijna brok in mijn keel. Gesloopt van de slapeloze nachten en wallen tot aan mijn ballen. Ook nemen we Pep mee naar de dokter. Ze begon ook met hoesten, weinig drinken etc. Daar vertelden ze dat Pom toch een longontsteking had. Het arme kind. Bij Pep hoort hij niets en klinkt het verder oké. Ik vraag nogmaals of het allemaal écht oke is met beiden.
Onzeker en overleven
De dagen daarna bleef het een drama. Beiden in de nacht wakker, huilen, hoesten en weinig tot niets eten. Ik voelde mij enorm onzeker op die momenten. Je wilt de ene baby troosten, maar ook de andere. Ze hebben je op dat moment beiden nodig. Je leert wel hoe je de aandacht moet gaan verdelen maar lastig blijft het vaak wel. Je wilt de ander niet te kort doen. Kortom twee ouders die doodmoe en chagrijnig zijn. Ik trok nog net niet mijn haren uit mijn hoofd óf die van hem. Op dit soort momenten voelt het dan als overleven. Geen tijd of aandacht voor elkaar alleen maar de focus op de kinderen. Je hoopt dat het bij 1 baby blijft en dat nummer 2 zich niet meldt om net zo ziek te worden. Maar zoals we al verwachtten bij de meiden was het voor allebei raak.
Wat er daarna gebeurde? Dat vertel ik je in de volgende blog.
Liefs Kailey
Volg Kailey ook op Instagram
