Als het om mijn kinderen gaat ben ik een leeuwin

Vorige keer vertelde Kailey in haar blog alles over haar lieve Pom die last had van een longontsteking. Maar ook Pep wordt ziek. In deze blog het vervolg van deze vervelende periode.

Na onze heftige week van Pom met haar longontsteking is Pep helaas niet achtergebleven. Zoals ik vertelde in mijn vorige blog hadden we haar ook meegenomen naar de dokter omdat ze weinig dronk en at.

Dit ziet er niet helemaal oké uit

Terwijl bij Pom de antibiotica deels begon aan te slaan ging het met Pep slechter. Ze vertoonde dezelfde symptomen die Pom had. Zwaar/raar ademen, het intrekken van haar buikje, slecht eten en drinken, ontzettend vermoeid/loom en het leek alsof ze constant wegviel. In rep en roer besluiten we om nogmaals de huisartsenpost te bellen. We mogen langskomen en rijden samen richting Almelo. Zoals bij Pom ging ik ervanuit dat het dan een longontsteking zou kunnen zijn. Wrong thoughts.. De arts kijkt haar rustig na en neemt alle tijd. Dit stelde ons vergeleken met de vorige keer met Pom enorm gerust. Hij kijkt wat bedenkelijk. Ik kijk Jeffrey aan en neem een diepe zucht. Dit ziet er niet helemaal oké uit vertelt hij. Ik ga even overleggen met de kinderarts en ik denk dat ze een opname krijgt. Ik voelde een brok in mijn keel en moest echt mijn tranen bedwingen. Hij gaat ervanuit dat het het RS virus is.

Aan de sonde

Voor haar wil je het allerbeste maar ik wou mijn gezin niet uit elkaar. We mogen langskomen op de kinderafdeling. De zuster die ons helpt ziet het al meteen. Ze wordt aan de monitor gelegd en ze snapt er helemaal niets van. Ze wordt wat onrustig en ik kroel haar over haar harige koppie. Pep wordt opgenomen. De arts zegt dat we van 3 / 4 dagen opname uit moeten gaan. We moeten haar proberen om wat te laten drinken terwijl de monitor draait. Ze weigert. Omdat ze de afgelopen dagen zo weinig heeft gedronken en gegeten is ze uitgedroogd. Er word daarna besloten om een sonde te plaatsen.

Gesloopt

Dat plaatsen van een sonde vind ik hartverscheurend. Het zit nog op mijn netvlies gebrand hoe Pom schreeuwde na de bevalling van het plaatsen van een sonde. Jeffrey besluit om op de gang te wachten. Ik besluit om op mijn tanden te bijten en naast mijn kind te blijven staan om haar gerust te stellen. Goddank is het snel geklaard, leuk vond ze het absoluut niet. Ze is even wat onrustig en huilt veel. Ondertussen is er een kamertje voor ons klaargemaakt. Daar staat een klapbed voor mij. Wat een verschrikkelijk ding is dat en álle dagen heb ik er ruzie mee gehad. De eerste nacht is drama. Ik moet zelfs huilen omdat ik zo gesloopt ben. Toen ze eindelijk sliep kwamen ze langs omdat ze haar toch extra zuurstof willen geven. Het eerste wat ik dacht? Ver-dom-me… Ook daar was ze het niet mee eens. Ze loopt alleen maar te woelen in het bedje en trekt constant haar sonde en zuurstof eruit. En ze krijgt het zelfs voor elkaar om haar zuurstofmeter van haar voetje te krijgen, die ze uiteindelijk zo hebben vastgeplakt dat ze er zelfs nu nog een blaar van heeft. Ik keek haar dan ook echt aan en denk wat ben je toch ook een dullie!

Hartverscheurend

Omdat Jeffrey gewoon moest werken was het best lastig om daar hele dagen te zijn en opvang te regelen voor de andere twee muiters. Lang leve de familie en kinderopvang. Ik kon de kamer pas echt uit als ze een beetje vast sliep. Zodra ik wegliep krijste ze moord en brand. Ik heb de opname ook als heel heftig ervaren. Ik vond het verschrikkelijk en slopend! 24/7 op zo’n klein kamertje. Nog steeds ben ik er gesloopt van. Het is zo intens en verdrietig om je kindje daar zo te zien liggen en je niet bij je andere kindjes kan zijn. Gelukkig konden we videobellen met elkaar en dat verzachtte de pijn dan wel een beetje. Maar wat heeft ze veel gehuild, hartverscheurend. En ook dat ze niet bij haar zusje en broertje kon zijn.

Naar huis!

Als Pep weer meer natte luiers kreeg en zelfstandig ging drinken dan konden we sneller naar huis. De eerste twee dagen deed ze dat maar weinig en voor mij voelde die dagen als een eeuwigheid. Uiteindelijk begon ze zelfstandig meer te drinken! Hoera! Dat was een enorme opluchting. Ze heeft het zo moeilijk gehad die dagen en ze was zo niet haarzelf. Ik herkende haar ook gewoon niet meer. Het deed pijn.. Veel pijn. Pep is uiteindelijk van maandagavond tot donderdagavond opgenomen geweest. Gelukkig kregen we het verlossende woord van de arts om naar huis te mogen. Wel met nog iets twijfel maar ze dronk voldoende zelfstandig. Eindelijk terug naar mijn andere kindjes én mijn eigen bed. God wat heb ik die gemist.

Het was heel mooi en bijzonder om te zien hoe ze naar elkaar lachte toen we thuiskwamen! Hoe sterk moet een band van een tweeling wel niet zijn? Die nacht sliep ze als een roosje, zélfs Pom. Die is de hele week aan het spoken geweest. Ik denk dat ze elkaar ook enorm hebben gemist.

Moraal van het verhaal, volg altijd je moedergevoel! Twijfel niet. Zegt je gevoel dat je naar de dokter of iets moet? Ga! Vanaf nu zal ik nóóit meer twijfelen. Als het om mijn kinderen gaat ben ik een leeuwin! ROAR.

Liefs, Kailey