Je baby laten slapen: een droom?

Toen ik zwanger was van mijn oudste had ik allerlei goede voornemens omtrent ‘leren’ slapen. Zijn dutjes moest en zou hij in de wieg doen – de box was om te spelen, zei de kraamverzorgster tegen mij. Ik zou hem wakker wegleggen zodat hij zelf in slaap kon vallen en onze dagen zouden keurig volgens de cyclus ‘slapen-eten-spelen’ ingevuld worden.

Die goede voornemens werkten in de praktijk gelukkig als een trein. We waren gezegend met een rustige baby die altijd en overal sliep, weinig last had van huidhonger (daarover later meer), binnen no-time de nachten lekker doorhaalde en overdag volgens een hartstikke duidelijk ritme flinke dutjes deed. Als ik mensen hoorden klagen over de hazenslaapjes van hun newborn dan kon ik me daar niets bij voorstellen.

Tot de tweede zich aandiende. Ik was er tijdens de zwangerschap al een beetje huiverig voor – want hoe groot is de kans dat je nog zo’n marmot op de wereld zet? – en dat bleek terecht. Onze dochter hield en houdt niet zo van slapen. Ze wordt woest als ik haar overdag in de wieg leg, valt enkel in slaap als ze bovenop mij ligt en zodra ik stop met over haar rug wrijven of haar weg leg dan is de kans dat ze direct weer wakker schrikt ongeveer honderd procent. Andere koek dan de eerste en dus behoefte aan een andere aanpak. Omdat ik geen ervaring heb met zo’n minder goede slaper heb ik mij via het wereldwijde web ondergedompeld in de wereld van slaaptraining.

De westerse problematiek en huidhonger

En van alleen dat woord al krijg ik jeuk. Het voelt én het is hartstikke onnatuurlijk om je kleine baby te trainen om goed, helemaal alleen in een eigen bedje en lang te slapen. Sterker nog: volgens kenners is het een Westers probleem. In andere gebieden op deze wereld is het geen issue, die kleintjes die niet willen slapen. Daar worden baby’s de eerste maanden van hun leven niet weggelegd maar juist dichtbij gehouden. Baby’s hebben namelijk huidhonger. Dat betekent dat ze behoefte hebben aan lichamelijk contact. Niet vreemd, want ze hebben negen maanden heerlijk warm en veilig bij moeders in de buik gezeten, dus de overgang naar de grote, lichte, drukke buitenwereld vol met nieuwe prikkels, is behoorlijk heftig. En wat wil ieder mens in spannende en nieuwe situaties? Juist, veiligheid en geborgenheid.

Nou begrijp ik heus wel dat je er niet op zit te wachten om 24/7 met je newborn rond te zeulen, maar een draagdoek of -zak zou een prima oplossing kunnen zijn. Maar dit kan toch niet forever duren? Geen paniek. Vanaf een week of twaalf wordt de huidhonger minder. Uiteindelijk gaat je kind dus echt wel zelfstandig slapen. In een eigen wieg of bed. Of bij jou in bed. Ook goed.

Wat kun je na die twaalf weken doen?

Er zijn een aantal tips om je kindje – op het moment dat deze daaraan toe is – te leren slapen in een eigen bed.

Wees alert op tekenen van vermoeidheid. Wrijven in de oogjes, gapen, staren of gebalde vuistjes betekent tijd om naar bed te gaan. Denk niet dat je bedtijd heus wel een klein beetje uit kunt stellen, want een oververmoeid kind slaapt absoluut niet beter.
Zorg voor een slaapritueel. Trek je kindje een slaapzak aan, geef een slinger aan het muziekdoosje, zing een liedje. Dit gaat je de eerste keer niet direct helpen, maar op langere termijn werpt het zeker zijn vruchten af. Je kindje weet namelijk aan de hand van de verschillende handelingen dat het tijd is voor een dutje.
Is je baby al overstuur voordat je hem of haar überhaupt hebt weggelegd? Eerst kalmeren!
Als je baby in het bedje ligt, loop je de kamer uit. Wacht op de gang tot het moment dat hij of zij onrustig wordt en gaat huilen. Ga dan de kamer weer in, zorg voor een aanraking (bijvoorbeeld een hand op het hoofdje) en sus het kind terug in slaap. De kans is zeker de eerste keren heel groot dat je dit proces een aantal keer moet herhalen. Je kunt de tijd tussen het weglopen en terugkomen wel steeds een beetje oprekken. Geef je kind de tijd om zelf in slaap te vallen. Zelf zou je het ook niet chill vinden als je je draai niet kunt vinden en er staat om de twintig seconden iemand neurotisch over je hoofd te wrijven.
Wordt het huilen erger en raakt je baby enorm overstuur? Haal hem of haar dan even uit bedje. Een baby die dusdanig heftig ligt te snikken gaat echt niet prettig in slaap vallen en een vervelende associatie met het bedje is niet wat je wilt.
Het kan geen kwaad om je kind eventjes te laten mopperen. Zoals ik al zei: geef je kind de kans om zelf in slaap te vallen. Extra tip: houd bij hoe lang je baby als ligt te piepen. Een minuut met een huilend kind voelt namelijk als zes jaar.
Geef het hele proces de tijd. Je kind is geen robot. Het kan echt wel even duren tot ze de kunst van het zelf slapen door hebben. Maar het komt goed. Echt!

Let op: die twaalf weken is een richtlijn. Ieder kind is anders dus het is belangrijk dat je goed kijkt naar de signalen die jouw kleintje geeft.

Hoe gaat het bij ons?

Op dit moment voelt het voor mij niet goed om in de weer te gaan met een slaaptraining. Onze baby is nog geen drie maanden oud en ik vind het geen probleem om haar dichtbij te houden. Dat betekent dat zij een groot deel van de dag in de draagdoek op mijn borst hangt en ’s nachts in een babynest naast mij ligt. Zo heb ik overdag mijn handen vrij en kan ik rustig de vaatwasser leegruimen, eten koken of met de dreumes spelen terwijl de baby stil en tevreden is, zo komen we ’s nachts allebei aan onze nachtrust toe.

Het gebeurt uiteraard ook weleens dat ik haar niet in de doek heb omdat het om wat voor reden dan ook niet gaat. In dat geval zet ik mijn gehoor uit en laat ik haar pruttelen. Daar krijgt ze namelijk helemaal niets van. Tenminste, ik ben niet getraumatiseerd omdat mijn ouders mij ook weleens lieten huilen, dus dan ga ik er voor het gemak maar even vanuit dat mijn eigen kind het ook wel zal overleven. Kortom: go with the flow. Ik doe wat goed voelt, waar mijn baby behoefte aan lijkt te hebben en heb er alle vertrouwen in dat het met dat slapen wel goed komt. Ik heb nog nooit iemand van achttien als een koala om zijn of haar moeder geklemd zien zitten voor een dutje…

Slaapt ze al door?

En dan nog een kleine toevoeging over een ander ‘slaapprobleem’, namelijk doorslapen. Het zal je verbazen hoe snel en hoe vaak mensen aan je vragen of je baby ’s nachts al lekker doorslaapt. Nee, natuurlijk slaapt mijn baby van een paar weken nog niet door. Die heeft namelijk nog geen dag- en nachtritme, de slaapcyclus bedraagt zo’n zestig minuten en het kind moet nog groeien. Dus wordt ze ’s nachts wakker omdat de natuur dat zo geregeld heeft, omdat ze honger heeft, omdat ze dichtbij mij wil zijn. Dat is allemaal heel normaal. Baby’s die wél doorslapen zijn de uitzondering, niet andersom. Onthoud dat.

Dus, dat slapen is best een ding. Gek eigenlijk dat er tijdens de zwangerschap zo weinig aandacht voor is en alle nieuwbakken ouders de eerste weken na de geboorte maar wat aanrommelen. Ik pleit voor meer slaapeducatie. Dat scheelt je in ieder geval de figuurlijke slapeloze nachten!